Son zamanlarda mutluluk ve mutsuzluk üzerine çok kafa yordum. Birçok deneyimim oldu. Özellikle mutluluğa aşırı alışmış biri olarak mutsuz olduğum ortamda hatırı sayılır bir süre bulunmak zorunda kaldığım için bu konu hakkında fazlasıyla düşündüm. İnsanları gözlemledim. Hem söyledikleriyle hem de davranışlarıyla değerlendirdim. Ve şuna emin oldum. Bu ülkede yaşayan çoğu insanın derdi mutlu olmak değil. Bir şekilde yaşamak. Öyle ya da böyle nefes almaya devam etmek istiyorlar. Mutlu olma düşüncesi onlar için bir lüks. Bunu akıllarına getirmiyorlar bile. Nerede daha az mutsuzum diye düşünüyor olabilirler. Ama nerede mutluyum diye düşünmüyorlar. Bu da hayatı kalitesiz bir hale getirmelerine sebep oluyor ama bunu farkında bile değiller bence.
Mutsuzluğu Kabullenmek...
Mutsuzluğu kabullenmek bu hayatta kendimize yapabileceğimiz en büyük kötülük.
ALLAH, “Ben Kul’umla görürüm, Kul’umla işitirim.” demiş. Bu ayete farklı bir açıdan bakıp şunu düşündüm bugün. Bizimle bakan ALLAH’a ne göstermek isteriz? Bizimle işiten ALLAH ne işitsin, ne duysun isteriz? ALLAH şüphesiz her şeyi görüyor, her şeyi duyuyor. Ama bana “Ben seninle görüp seninle işitiyorum.” diyorsa bunu bana bildirmesinin altında bir sebep yok mudur? Her an benimle olduğunu söyleyen bir Yaratıcı var.
O’na güzel şeyler göstermeli, güzel şeyler duyurmalıyız diye düşündüm. Herkes kendi adına güzel şeyler görse, güzel şeyler duysa -elimizde olan şeylerden bahsediyorum tabii- Dünya daha yaşanılası, daha güzel bir yer olmaz mıydı?
Mesela birinin yüzüne gülüp arkasından konuşan insanlar görmekten, onları duymaktan sıkıldım ben. O yüzden öyle insanları hayatımdan çıkarıyorum. O insanlar da “Yüzüne güldüğüm insanların arkasından konuşmamalıyım, her an benimle olan bir Yaratıcı var, O’na güzel şeyler göstermeli, güzel şeyler duyurmalıyım.” dese dünya cennet olma yolunda emin adımlarla ilerlerdi bence 😊
Aslında mutluluk zor değil. Doğru olmak ve hep doğruyla, adaletle çevrili olmak yeterli mutlu olmak için. İnsanların çoğu kendisini doğru sanıyor ama doğru olmuyor. “Başkasının hayatından bana ne?” demeyen insanların çoğunun kendisinin doğru olarak gördüğüne şahit oldum. Maalesef doğru değilsiniz. Ha belki de çok doğru bir insansınız ama bulunduğunuz ortamda yanlışlar ve yanlışlıklar var. Bu da enerjinizi etkileyip sizi mutsuzluğa sürüklüyor maalesef. Sadece iyi olmak da yetmiyor yani.
Peki Ya Çevremiz?
İnsanın çevresi de mutluluk için çok büyük bir etken!
Siz ne kadar iyi olursanız olun, çevrenizde kötü insanlar varsa bu sizi de etkileyecek maalesef. Toplum içerisinde -özellikle bizim gibi bir toplumda- kötü insanlara gelmek çok olası ve ben tabii ki bundan bahsetmiyorum. Yakın çevrenizden bahsediyorum. Her gün bir şekilde görmek zorunda olduğunuz insanlardan bahsediyorum. Eğer sizi aşağıya çeken insanlarla çevrili iseniz bu sizi mutsuz edecektir. Değişmeyen kurallardan biri.
Gerçi yine nasıl mutlu oluruz sorusunun cevabı hakkında yazmaya başladım. Bu yazının amacı nasıl mutlu oluruz sorusunun cevabını bulmak değil aslında, neden mutsuzluğu normalleştiriyoruz sorusunu sormak.
Neden mutsuzluğu normalleştiriyoruz?
Neden hayattan keyif almamak normalimiz olmuş? Ve bir insan hayattan keyif almanın yollarını arayınca neden ona öcü görmüş gibi bakıyoruz?
Hayattan keyif almayan insanlar hayattan keyif alan insanlara düşman ve bu bana çok enteresan geliyor. Fark ettiniz mi bilmiyorum ama çoğu insanda “Ben mutsuzum o da mutsuz olsun.” kötülüğü mevcut. Onlara sorsanız bu kötülük değil. Hatta bunu bilinçli bir şekilde yaptıklarını da düşünmüyorum ama yapıyorlar. Bu da bana çok garip geliyor.
Mutsuz insanları ikiye ayırıyorum ben.
- Mutsuz olan ama kendini mutlu etmek için yollar arayan, tek derdi kendi olan insanlar.
- Mutsuz olan ve başkalarını mutsuz ederek tatmin olmaya çalışan insanlar.
İlkinin kimseye zararı dokunmaz ve doğru hareket ederse mutluluğa da ulaşır. Ama ikinci tür çok tehlikelidir. Beni etkilemez demeyin, etkiler. Mutsuz ve kötü insanın gücü hiç de azımsanacak derecede değildir. O yüzden ALLAH hep iyi insanlarla karşılaştırsın duası en sevdiğim duadır. ALLAH gerçekten de iyi insanlarla karşılaştırsın.
Ve lütfen mutsuzluğu kabullenmeyin demek istiyorum.
İçinizde sizinle gören, sizinle düşünen, size şah damarından yakın olan bir Yaratıcı var. İçinizde/içimizde çok büyük bir güç var. O güce güzel şeyler göstermeli, güzel şeyler duyurmalıyız. Elimizden gelenin en iyisini yapmalıyız. O zaman o güç genişleyecek ve sizi içerisine alacak. Saydam bir kalkan gibi düşünün. Siz doğru hareket ettikçe, güzelliklere odaklandıkça, güzellikleri büyüttükçe büyüyen bir kalkan. İşte o kalkan siz doğru hareket ettikçe öyle çok büyüyecek ki sizi içerisine alacak ve siz o kalkanla bir olacaksınız. O zaman sizin için imkânsız diye bir şey olmayacak. Bazen insan en büyük zararı kendisine veriyor ama o kalkan sizi sizden bile koruyor. Önemli olan O’nunla bir olmayı sağlayacak hareketlerde bulunup doğru dualar etmek.
Mutsuzluğu kabullenmediğiniz, mutluluğa adım adım yaklaştığınız, içinizdeki güçle buluştuğunuz bir ömür dilerim. Çünkü normal olan mutsuzluk değil, mutluluk. Ve mutluluk için gösterdiğiniz en küçük çaba bile takdire değer. Asıl garipsenmesi gereken mutsuzluğu kabullenmiş insanlar. Bu hayata mutsuz olalım diye gelmedik. Başkalarının doğrularını yaşayalım diye de gelmedik. Bunu aklınızın bir köşesinde tutmanızı rica ediyorum.
Eğer ortada bir mutsuzluk varsa yanlış giden bir şeyler var demektir. Ama dua edince ALLAH doğru yolu gösterir. Şuara Suresinde de belirtildiği gibi.
(Musa:) “Rabbim şüphesiz benimle beraberdir; bana yol gösterecektir. Hayır (korkmayın)! Rabbim benimle beraberdir, bana mutlaka bir yol gösterecektir” dedi.
ALLAH Hz. Musa ile beraberdi, Hz. Musa da ALLAH ile beraberdi, birdi. Şüphesiz ona doğru yol gösterildi.
Aslında sormamız gereken asıl soru şu. O hep bizimle beraber, doğru. Peki biz kiminle beraberiz?
